Sevdan taşıyacaksa sonsuza dek seni
ayrılığın hırçın haykırışlarına karşı.
Göğüs gerecekse meydanlardaki haklı çığlıklar gibi
iki yüzlülere, bencillere, tek güç olma sevdalılarına
Ve yalnız kalmayacaksan bu kavgada
Koşacaksın güneşi avuçlayanların yanına.
Ama bil ki güneşin ısısını içinde hissedenler bekler geride
Düşlemek istemiyor seni
acı kokan, ışıksız, haklı çığlıkların boğulduğu, umutların askılarda sallandığı
soğuk, kahpe dört duvar arasında.
Beklemek istemiyor bir sonraki görüş gününü,
bayramları, yılbaşıları.
Ve beklemek istemiyor her kiraz mevsiminde yenik düşeceği yalnızlığıyla.
‘Umut’
(20 Mart 1997)